Chłopiec w zielonym polarku był jednym z tych dzieci, które gdyby tylko mogły, schowałby się za spódnicą mamy. Ale jego mamy chyba wśród nas nie było, tak więc stał samotnie na polance z wyrazem strachu i samotności na twarzy. Nie bawił się z innymi dziećmi, tylko tam stal i przyglądał się całej sytuacji. Wyglądał tak, że chciało się go przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz